Πρώτο ΘΕΜΑ online : Σοκ από την άγρια δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια - Ελλάδα

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Σοκ από την άγρια δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια - Ελλάδα

Της φυλακής τα σίδερα ,δεν είναι για τους λεβέντες..

Παρ’ ότι η συγκεκριμένη ρήση-άποψη, «Τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες», είναι ευρέως διαδεδομένη κι έχει σαν σκοπό να καταδείξει τις αντίξοες συνθήκες της «στενής», η πραγματικότητα μάλλον δεν είναι έτσι. Και λέμε «δεν είναι έτσι», γιατί πάντα υπάρχουν και τα χειρότερα. Πάρτε για παράδειγμα τις συνθήκες εργασίας στον χώρο ενός γραφείου (και ιδίως του ιδιωτικού τομέα). Μην βιαστείτε να γελάσετε. Ακολουθεί τεκμηρίωση:

Στη φυλακή: Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου σ’ ένα κελί 8X10.
Στο γραφείο: Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου σ’ ένα γραφείο 6X8, με διαχωριστικό.

Στη φυλακή: Σου παρέχουν 3 δωρεάν γεύματα την ημέρα.
Στο γραφείο: Δικαιούσαι (αν το δικαιούσαι) μόνο ένα διάλειμμα για γεύμα, που το πληρώνεις εσύ.

Στη φυλακή: Μειώνεις τον χρόνο παραμονής σου, αν επιδείξεις καλή συμπεριφορά.
Στο γραφείο: Αν δείξεις καλή διαγωγή, φορτώνεσαι περισσότερη δουλειά.

Στη φυλακή: Έχεις την δική σου τουαλέτα.
Στο γραφείο: Την μοιράζεσαι με κάτι ηλίθιους που κατουράνε το καπάκι και δεν τραβάνε το καζανάκι.

Στη φυλακή: Μπορείς να βλέπεις τηλεόραση και να παίζεις ηλεκτρονικά.
Στο γραφείο: Αν βλέπεις τηλεόραση και παίζεις ηλεκτρονικά, έχεις πάρει απόλυση.

Στη φυλακή: Επιτρέπουν σε φίλους και συγγενείς να σ’ επισκεφθούν.
Στο γραφείο: Ούτε στο τηλέφωνο δεν μπορείς να μιλήσεις με τους δικούς σου.

Στη φυλακή: Οι φορολογούμενοι πληρώνουν όλα τα έξοδα για σένα.
Στο γραφείο: Πρέπει να πληρώσεις όλα τα έξοδα, για να πας στο γραφείο σου και επιπλέον σου κρατούν απ’ τον μισθό σου, φόρους για τους φυλακισμένους.

Σας εύχομαι μια καλή μέρα στο γραφείο. Εγώ πάω φυλακή

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=3747#ixzz0tpuWxVpe

Δεν ψηφίζω...(κείμενο γραμμένο το 1920)

Το ακόλουθο κείμενο-διαμαρτυρία, γράφτηκε το 1920, από τον βιοπαλαιστή και αναρχικό της εποχής, Σταύρο Κουχτσόγλου και δημοσιεύτηκε στην επαναστατική συνδικαλιστική εφημερίδα «Άμυνα» του Ηρ. Αποστολίδη, με αφορμή τις εκλογές εκείνου του έτους.

Παρ’ ότι έκτοτε παρήλθε σχεδόν ένας αιώνας, εάν κάποιος αλλάξει τα ονόματα των πολιτικών και των παρατάξεων, θα μπορούσε κάλλιστα αυτό κείμενο, με τον αυθεντικό και χειμαρρώδη λόγο, να εκφράσει σε μεγάλο βαθμό την γνώμη που έχουν οι Έλληνες πολίτες σήμερα για την πολιτική ζωή του τόπου και τα «αισθήματα» που τρέφουν για τους «υπηρέτες της εξουσίας» – ειδικά των τελευταίων δεκαετιών.

Κάποια πράγματα, όπως φαίνεται, στην Ελλάδα δεν αλλάζουν ποτέ…Παρήλθεν ήδη αιώνας αφ’ ότου οι αστοί εφεύρων το μέσον της ψήφου, δια να καταπνίγουν διʼ αυτού τους πόθους του λαού, και να τον κρατούν στην αθλιότητα, τούτου, επί τόσα έτη να κάμουν να πιστέψη ότι αυτός –ο πεινασμένος, ο κουρελιάρης, ο άθλιος– είνε ο Κυρίαρχος, αυτοί δε οι υπηρέται του. Και επί 120 έτη τώρα πίστευα κʼ εγώ ο εργάτης –βιομήχανος ή αγρότης– το ψεύδος των αυτό ως αλήθειαν την κοροϊδίαν τους αυτήν ως σοβαρότητα. Και ετυραννήθην παντοιοτρόπως, και εβασανίσθην επί γενεάς γενεών δια να φέρω «τους καλυτέρους» εις τα πράγματα, όπως με υπηρετήσουν, και οι εκλεκτοί μου αυτοί υπηρέται, ερχόμενοι στα πράγματα, πρώτον μέλημα είχαν πάντοτε πως να με βυθίσουν περισσότερον μέσα στο βούρκο της αθλιότητος, απολαμβάνοντες εκ της δυστυχίας μου και ζώντες εκ του θανάτου μου.

Αρκεί πλέον ως εδώ. Παύω πλέον του να έχω τον τίτλον του Κυριάρχου με υπηρέτας. Δεν θέλω κανενός την υπηρεσίαν, διότι απεφάσισα να υπηρετήσω ο ίδιος τον εαυτόν μου. Δι’ αυτό αποφασίζω και λέγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι ενόησα πλέον ότι όλοι –Μοναρχικοί, Συνταγματικοί, Δημοκράται, Σοσιαλισταί κ.λπ.– είνε ψεύτες, και ότι όλοι αυτοί, θέλοντες να εργασθούν, προσφέρονται προθύμως να με υπηρετήσουν δήθεν, πράγματι δε να απολαύσουν αυτοί εκ των στερήσεών μου και να ζήσουν ευτυχείς αυτοί καθʼ όλην των την ζωήν εις βάρος μου, αναγκάζοντες εμένα να εργάζομαι διά να διατάσσουν αυτοί και να καρπούνται αυτοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι δεν θέλω πλέον να εκλέγω με τα χέρια μου τους τυράννους μου, επικυρώνων ούτω κάθε τετραετίαν δια της εφευρέσεώς των –της ψήφου– το επαχθές αυτό κοινωνικόν Συμβόλαιον, το οποίον με συγκρατεί μέσα στην απόγνωσιν, στον μαρασμόν και στον θάνατον.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι δεν θέλω πλέον να τρέχω κάθε 4ετίαν, σα σκύλος να εκλέξω δια της κάλπης, εγώ ο ίδιος τους τυράννους που θα λάβουν ενεργόν μέρος εις την λειτουργίαν του συστήματος αυτού, δια να κατασυντρίψουν τους αδυνάτους εάν ζητήσουν λίγο ψωμί στην πείνα τους, πληρώνων, εγώ, αυτούς διά το αποτρόπαιόν των έργον με χρήμα, με προνόμοια, με τιμάς.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι έπαυσα να περιμένω πλέον την σωτηρίαν μου από το θαύμα της ψήφου μου. Πέρασε η εποχή των θαυμάτων, των μάγων, των αγίων, των πνευματιστών, της ψήφου. Σπάζω το κομβολόγιον αυτό των θαυμάτων και αναλαμβάνω την πρωτοβουλίαν μου, οργανούμενος οικονομικώς και μακράν από την πολιτικήν σαπίλαν των επιτηδείων, ως ενοήσας πλέον ότι η χειραφέτησίς μου θα συντελεσθή τότε μόνον και θα επιδοθώ ο ίδιος πλέον –δια της οργανώσεώς μου– εις την αποκατάστασιν της θέσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον του αισχρού τούτου εμπορίου όπου, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλούν τα χέρια τους, την ικανότητά τους, τας γνώσεις των, τα κρέατά τους, τας θυγατέρας των, τους υιούς των, τας οικογενείας των, τας φιλίας των, και να τους εκμεταλλεύωνται οι τραπεζίται, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι μεσίται, η θρησκεία, η γραφειοκρατία, το κράτος, και να εκμεταλλεύεται ο ιατρός τον άρρωστο, ο παπάς τον πεθαμμένο και να τρέχουν όλοι σα στραβοί στον κατήφορο του εξευτελισμού των, προσέχοντες μόνον στο χρήμα, στην φιλοδοξία και στην απόλαυσι του κτηνώδους των εγωισμού.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον αυτού του αγοράζοντος και πωλούντος την χαμοζωήν του, συρφετού που απαρτίζει την σημερινήν Κοινωνίαν, και την αναδημιουργίαν μίας νέας και ελευθέρας κοινωνίας δια των οργανώσεών μου, εντός των οποίων και μόνον το άτομον θα εύρη πλήρη την ελευθερία και την αξιοπρέπειάν του.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι εκατάλαβα πλέον ότι αυτοί που παίρνουν μια ετικέττα Ελευθεροφρόνων, Φιλελευθέρων, Σοσιαλιστών κ.λπ. και κολλούν σαν ψείρες απάνου στην ψώρα μου με την υπόσχεσιν ότι θα την θεραπεύσουν, δεν κάμνουν τίποτε άλλο παρά να αυξάνουν την φαγούρα της, ανοίγοντες βαθύτερα τις πληγές της, να με κρατούν σε μια ελεεινοτάτη κατάστασι από την οποίαν δεν θα απαλλαχθώ παρά μόνον την ημέραν που θα τις πετάξω για πάντα από πάνω μου και θα περιορισθώ προς θαραπείαν μου εις το σανατόριον της οργανώσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι είδα πλέον ότι διʼ αυτού του μέσου διέρχομαι όλην μου την ζωήν στον πισινό του βωδιού μου οργώνοντας την γη, με ένα τίτλο Κυριάρχου, ενώ αυτοί που με παρουσιάζονται ως Εθνικόφρονες, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλισταί κ.λπ. Δια να με υπηρετήσουν δήθεν, απολαμβάνουν όλας τας φυσικάς καλλονάς, ακούουν μουσική αυτοί, την στιγμήν που εγώ ακούω… του βωδιού μου, λούζονται με μυρωδικά αυτοί, την στιγμήν που καθαρίζω εγώ κοπριές, κραιπαλούν αυτοί, την στιγμήν που εγώ μισοπεθαμμένος, βρέχω το ξεροκόμματό μου για να το φάγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι ξύπνησα πλέον απʼ τον λήθαργον στον οποίον μʼ εβύθισαν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι και είδα ότι η φύσις επροίκισε και εμένα όπως κιʼ αυτούς με μυαλό για να το αναπτύξω όσο μπορώ με μάτια δια να βλέπω ό,τι ωραίο μʼ αρέσει με αυτιά δια να ακούω όσους ήχους με ευχαριστούν με όσφρησιν δια να μυρίζω ό,τι ευωδιά προτιμώ με γεύσι δια να δοκιμάζω ό,τι ουσία με γουστάρει με δόντια, στόμαχον δια να μασώ και να στέλνω στον στόμαχόν μου όσην ανάγκην έχει τροφής με πόδια δια να τα διευθύνω και να περπατώ όσο θέλω και με χέρια δια να εργάζωμαι σύμφωνα με την ανάγκην που θα μου παρουσιάζεται προς ικανοποίησιν των ανωτέρω ορέξεών μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι όλα αυτά τα όργανα με τα οποία με επροίκισε η φύσις, δια του μέσου αυτού της ψήφου, μου τα καθυπέταξαν οι κατεργαρέοι, και καμμιά κίνησις πλέον δεν μου μένει ελευθέρα. Όλαι μου οι ανάγκαι των ματιών μου, του μυαλού μου, των αυτιών μου, της μύτης μου, των δοντιών μου, του στομάχου μου, των ποδιών μου και των χεριών μου, εξαρτώνται από το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Εθνικοφρόνων, των Φιλελευθέρων, των Σοσιαλιστών και λοιπών βαγαπόντηδων, οι οποίοι προσφέρονται ως υπηρέται δήθεν εμού του Κυριάρχου και με κοροϊδεύουν.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι είνε επάναγκες πλέον να βάλω διά των οργανώσεών μου κάθε κατεργάρη στη θέσι του καταργώ το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είτε από τον Γούναρην προσφέρεται, είτε από τον Βενιζέλον, είτε από τον Μπριάν, είτε από τον Λένιν. Να «αποφασίζετε και να διατάσσετε» τα τομάρια σας μόνον του λοιπού, διότι ο φυσικός και αληθής νόμος αυτό λέγειΧ κάθε άτομον «να αποφασίζη και να διατάσση» τον εαυτόν του μόνον σύμφωνα με τας ανάγκας του, καθώς και κάθε οργάνωσις σύμφωνα με τας ανάγκας των μελών αυτής.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι η ιστορία με εδίδαξε ότι η Πειθαρχία και η Υπακοή εις το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των άλλων, εμπερικλείουν μέσα των όλην την κακομοιριά μου, την στέρισιν και τον θάνατον όχι μόνον τον ειδικόν μου αλλά και της συζύγου μου και των τέκνων μου, κʼ εκείνων που γεννήθηκαν κʼ εκείνων που θα έχουν το ατύχημα να γεννηθούν, κατερημώνουσαι ούτω ολοκλήρους οικογενείας και ολόκληρα έθνη, προς απόλαυσιν μερικών φιλοδόξων ανοήτων, βαρβάρων αρχομανών, κτηνανθρώπων.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι αντελήφθην καλώς πλέον ότι ένας φυσικός νόμος υπάρχει το Πειθαρχείν και Υπακούειν προς ικανοποίησιν των αναγκών του οργανισμού μου, αι οποίαι ανάγκαι θα γίνουν βεβαίως αισθηταί και από τα λοιπά μέλη της οργανώσεώς μου και θα εκπληρωθούν διʼ αυτής και μόνης.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ
Διότι θέλω να ζήσω ελεύθερος πλέον και την ελευθερία μου αυτήν είνε αδύνατον να μου την δώσουν οι οποιοιδήποτε επιτήδειοι καιροσκόποι δια του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δι’ αυτό «αποφασίζω και διατάσσω» κι εγώ τον εαυτό μου, ίνα οργανούμενος μακράν από κάθε φαυλότητα, επιβάλω προς αυτούς την ελευθερίαν, διά των οργανώσεών μου. Έχω δε την πεποίθησιν, ότι, εάν, ούτω σκεπτόμενος, κάθε εργάτης λάβη την ιδίαν απόφασιν με μένα, εντός ολίγου χρονικού διαστήματος θα δοκιμάσουμε τα καλά αποτελέσματα των ελευθέρων και απηλλαγμένων από κάθε πολιτικήν σαπίλαν οργανώσεών μας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=3750#ixzz0tpojKy5P

Κατάλαβες τώρα...

Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες; Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου, με χαρτιά τυπωμένα σου πήρανε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.
Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο; Όταν ένας πρωθυπουργός προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι του χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς για επενδύσεις. Κατάλαβες τώρα πως κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας πλούτο με αέρα;

Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την "ελεύθερη αγορά"; Για να κλείσει ο μπακάλης και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα της γερμανίας. Σε βγάλανε ψαράκι από τη γυάλα σου και σε πετάξανε στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, με τους δικούς τους κανόνες διατροφής.

Κατάλαβες τώρα γιατί τους αγαπάνε τους "νόμιμους και μη νόμιμους μετανάστες" τόσο πολύ οι εκλεγμένοι αλήτες μας; Για να κάνουν με τη δυστυχία τους κι εμάς δυστυχισμένους.
Κατάλαβες τώρα ψαράκι πόσο αξίζει η γυάλα σου; Μήπως έχεις την καλύτερη γωνιά στον κόσμο, το καλύτερο οικόπεδο και στην κοστολογούν μόλις 300 δις; Τότε τα βράχια της ιρλανδίας πόσο κάνουν, τέσσερα δίφραγκα;
Κατάλαβες τώρα γιατί την Εθνική σου οδό της αλλάζουν ονοματάκι; Θέλεις 35ευρώ για να πας από Αθήνα - Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου οδό, αυτήν που είναι υποχρέωση του κράτους να κατασκευάσει κι όχι να την ξεπουλήσει στο κάθε "όμορφο' που παριστάνει τον εργολάβο.
Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα χαζοκούτια; Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια της τηλεόρασης. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα" με ειδικότητα στον αέρα.
Κατάλαβες μήπως τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει ούτε ένας σοβαρός άνθρωπος; Επειδή αφορά ένα θίασο τριακοσίων διορισμένων από τις κομματικές λίστες οι οποίες συντάσσονται από ντόπιους τοποτηρητές που οι μεγάλοι επιλέγουν από τις "άγιες οικογένειες" του τόπου.
Δεν θα βρείτε κανέναν από τους Έλληνες λαμπρούς διανοητές κι επιστήμονες εκεί μέσα. Ούτε απ' έξω δεν πατάνε, μη λερωθούν...
Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ' αυτά; ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! Ούτε στο γένος ούτε στη σκέψη.
Καθιστούν αδύνατη ακόμα και την αναπαραγωγή. Οι γονείς σε δυο δουλειές, οι παππούδες ακόμα και στα 70 θα εργάζονται...
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν αυτόματα και το ξέρουν.
Είναι υπεύθυνοι για κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ....από mykoniato salpigidi http://www.youtube.com/watch?v=FNGMBv1QdSY&feature=player_embedded

Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ...

Αυτη η έκθεση ειναι μια 100% αληθινή έκθεση που γράφτηκε από έναν μαθητή δημοτικού και κάποιος φανερά συγκινημένος την ανέβασε σε γνωστή κοινωνική ιστοσελίδα:
«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές και ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος....

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί…Θέλω τ΄αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»
Η δασκάλα που την διάβασε (καθώς την βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;»
Αυτη απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».
Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς που είναι αυτοί!»
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτη η έκθεση..,είναι του γιου μας!..»

ποσο λιγο γνωριζουμε τους εαυτους μας!

Έρωτας και τρέλα πάνε πάντα μαζί...

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Ανανδρεία δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο, τρία…», άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη . Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«…1000!», μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει η οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

"Εργοδότης" , "Εργοκαρπωτής" η "Κερδολήπτης"

Σκέφτεται αλήθεια κανείς ότι η λέξη "εργοδότης" είναι οξύμωρον και ύπουλη κατασκευή. Πιο ακριβής θα ήταν "εργοκαρπωτής" ή "κερδολήπτης" σου αλλά προφανώς δεν θα το δεχόντουσαν κάποιοι αυτό.

Ο μόνος τρόπος να συνδυάσεις εργασία και δουλειά είναι αν είσαι εσύ αφεντικό του εαυτού σου. Αλλιώς και να παράγεις έργο για το σύνολο, δουλεύεις απλά πιο αποτελεσματικά για το αφεντικό σου και δεν έχεις τα ψυχολογικά ωφέλη της εργασίας.

Διότι ακόμη και ο καλύτερος εργοδότης δεν είναι φίλος σου. Προτεραιότητα του είναι η επιχείρησή του και αν τα πράγματα δυσκολέψουν θα το δεις έμπρακτα. Το να είναι αξιοπρεπής άνθρωπος είναι φυσικά πάρα πολύ σημαντικό σε πολλούς τομείς της δουλειάς και της καθημερινότητας σου, αλλά δεν σημαίνει ότι ο εργοδότης είναι φίλος σου. Ίσως ο φίλος σου να είναι και εργοδότης σου αλλά οι δύο έννοιες δεν έχουν σχέση μεταξύ τους.

Τώρα, σε κάποιες περιπτώσεις, στη δουλειά σου, αν έχεις πολύ καλό αφεντικό, μπορεί ταυτόχρονα να εργάζεσαι. Τότε το αφεντικό σου γίνεται και εργοδότης σου, με την έννοια ότι σε αμοίβει και καρπώνεται τα κέρδη από τον κόπο σου, αλλά δημιουργεί συνθήκες με την στάση του που σου επιτρέπουν να αμοίβεσαι κάνοντας κάτι που αγαπάς.

Αυτό που θέλω να πω με όλο αυτό είναι ότι οι δύο έννοιες είναι ουσιαστικά ανεξάρτητες μεταξύ τους, απλά μερικές φορές τυγχάνει να συμπίπτουν. Για παράδειγμα, αρκετοί που κέρδισαν εκατομμύρια στο τζόκερ ξαναρχίζουν να εργάζονται. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από εργασία αλλά όχι από δουλειά. Αντιστοίχως, καθένας ξέρει κάποιους, ουκ ολίγους, που νοιώθουν να πνίγονται και μισούν κάθε ώρα της "μισθωτής τους σκλαβιάς" επειδή ακριβώς δουλεύουν, αλλά δεν εργάζονται.
.................................................
Αρχική δημοσίευση πνευματική Ιδιοκτησία Κωνσταντίνου Σολομωνίδη. Δημοσιεύεται υπό τους όρους της άδειας Ανοιχτού Περιεχομένου που βρίσκονται στην σελίδα http://opencontent.org/opl.shtml. Οποιαδήποτε επεξεργασία ή αναδημοσίευση υποχρεωτικά περιέχει αναφορά στην αρχική δημοσίευση που βρίσκεται στη http://polopetrakis.blogspot.com/2010/07/blog-post_07.html, αυτή την ειδοποίηση αυτούσια και υποχρεωτικά πληροί τους όρους της Αδειας Ανοιχτού Περιεχομένου. Τονίζεται η υποχρέωση υπό την άδεια ανοιχτού περιεχομένου να σημειώνονται με σαφήνεια τα σημεία που είναι διορθώσεις ή προσθήκες. Οι προσθήκες είναι πνευματική ιδιοκτησία των αντίστοιχων συγγραφέων τους και εκφράζουν τις δικές τους απόψεις.

Ο κύριος Τάκης, ο Απεργός!

Κάπου στο Μαραθώνα…σε σχετικά ερημικό δρόμο…Στη βεράντα μου πίνω τον καφέ μου. Είχα δουλειές να κάνω ,αλλά σήμερα έχουμε απεργία…Εεεεεπ…Πασχάλη τι κάνεις εκεί ;(Πασχάλης: αλβανός κηπουρός ,χρόνια στην Ελλάδα) Να κύριε Γιώργο, θέλει ο κύριος Τάκης να του κάνω κάτι δουλειές στο κήπο…Καλά ρε Πασχάλη ,δεν άκουσες τίποτα για την απεργία σήμερα…; Άκουσα και του το είπα , αλλά μου απάντησε ότι αν θέλω ξανά μεροκάματο να έρθω , γιατί υπάρχουν πολλοί που θέλουν λεφτά , άλλωστε σήμερα τον βολεύει, γιατί δεν πάει στη δουλειά του……Πάνω στη κουβέντα , επαγγελματικό όχημα ,γνωστό, πλησιάζει και σταματά.. Γεια σου Παντελή πώς απ’ τα μέρη μας…..;(Παντελής: έλληνας σιδεράς, γέννημα - θρέμμα Μαραθώνα) Με θέλει ο κυρ Τάκης να του φτιάξω την πόρτα του γκαράζ γιατί κολλάει. Ήμαρτον ρε Παντελή , σήμερα βρήκες ; Σήμερα όλη η Ελλάδα απεργεί. Ναι ρε Γιώργο ,του το είπα αλλά μού απάντησε ότι τη δουλειά με τα κάγκελα θα τη δώσει αλλού…νάτος πάνω στην ώρα. Μαύρο τζιπ πρόσφατα αγορασμένο , αράζει και κατεβαίνει ο κύριος Τάκης.(Τάκης: έλληνας γείτονας, υπάλληλος πολεοδομίας ,γύρω στα 50, σχεδόν κάθε μέρα έρχεται από Πειραιά ,πλένει το τζιπ και φεύγει) Γεια σου Γιώργο ,πώς πάει, έχει νεκρώσει όλη η Ελλάδα σήμερα…( στο κλάσιμο τους άλλους δύο, ούτε γεια ,μη παίρνουν και θάρρος..) Και αυτοί οι πουλημένοι οι δημοσιογράφοι απεργούν και δεν μαθαίνουμε τι γίνεται με τις πορείες…Ξέρεις τι έπαθα …αλλάζει κουβέντα… πήγα να πάρω φέτα από το καινούργιο το τυράδικο και η γκόμενα που με σέρβιρε το κοψε στραβά ,της είπα ότι δεν κάνει για τραπέζι και να μου δώσει άλλο. Ξέρεις τι μού απάντησε ; Δεν σου δίνω άλλο και να πάς αλλού να πάρεις. Πήρα κι εγώ το αφεντικό της , που τον έχω εξυπηρετήσει παλιά και είπε ότι μόλις λήξει η βάρδια θα την απολύσει……

Η ιστορία έχει και συνέχεια αλλά δεν αξίζει τον κόπο…άκρως ενδιαφέρουσα αλλά όχι και τόσο σημαντική !!!

Στις παραθεριστικές- παραλιακές περιοχές οι υπάλληλοι ανέκαθεν δούλευαν επτά μέρες την εβδομάδα, όλη την ημέρα με ένα σωρό προσχήματα και ψέματα από τους εργοδότες Έχοντας 1 έως 3 υπαλλήλους δεν υπήρξε ποτέ δυνατότητα να συνεννοηθούν για απεργία , συνδικαλισμό κ.λπ. Κοντά σ’ αυτούς κόλλησαν και οι διάφοροι ελεύθεροι επαγγελματίες της κάθε περιοχής. Σε κάθε απεργία λοιπόν , ορδές απεργών καταφθάνουν από την προηγούμενη μέρα , για να κάνουν τις διακοπές τους. Και όταν κάνεις διακοπές τα θέλεις όλα και όλους έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν γιατί όπως λέει και ο σοφός Ελληνικός λαός (όχι ο σημερινός , ο πιο παλιός..)με τον παρά μου γαμώ και τη κυρά μου.

Πια απεργία ρε χαχόλοι , ρε Βησιγότθοι , ρε κοπρίτες του κερατά . Αν είναι να απεργείτε εσείς οι μισοί και να σας υπηρετούν οι άλλοι μισοί ποια κυβέρνηση , ποια Ε.Ε. , ποιο Δ.Ν.Τ. θα πάρει χαμπάρι ; Η απεργία θέλει και μποϋκοτάζ. Αν δεν πάς στην πορεία , άσε τουλάχιστον τους άλλους να πάνε!!! Άντε από δώ όρθια κρέατα με μάτια…..!!!

                                                        Γιώργος Π. Πολοπετράκης

Εργασία και δουλειά..

Μια σημαντική διάκριση ανάμεσα σε δύο λέξεις που πολλοί μπερδεύουν: Εργασία είναι να παράγεις έργο για το σύνολο. Δουλειά είναι να παράγεις κέρδος για το αφεντικό σου. Αν μπορέσεις να τα ενώσεις στην καθημερινότητα σου, συγχαρητήρια. Ποτέ όμως μην τα μπερδεύεις.

Dinos Solomon

Ο "Σπύρος" & "Σια"

"Δεν γνωρίζω τον συντάκτη - συγγραφέα, μα ΑΞΙΟΣ!

Και μεις μπορούμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε τι και ποιός φταίει και πως φθάσαμε ως εδώ.

Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να.... σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.

Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.

Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.

Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.

Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.

Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.

Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.

Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.

Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.

Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.

Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.

Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.

Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.

Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.

Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.

Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.

Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.

Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.

Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.

Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."